بررسی اثر تمرین هوازی و استرس صوتی بر میزان سروتونین پلاسمای موش های نر صحرایی

زمینه و هدف: استفاده از فعالیت های بدنی برای درمان بیماری های عصبی سال هاست که سابقه دارد. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر تمرین هوازی و استرس صوتی بر میزان سروتونین موش های صحرایی نر ویستار بود. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی تعداد 21 سر موش صحرایی نر بالغ با محدوده وزنی 57/20±82/170 انتخاب شد. موش ها به طور تصادفی به سه گروه (استرس صوتی، تمرین + استرس صوتی و کنترل) تقسیم شدند. موش ها در معرض استرس صوتی، سر و صدای ضبط شده ترافیک (15±100 دسی بل) 60 روز، روزی 5 ساعت (صبح 8 الی 30/10، بعد ازظهر 16 الی 30/18) و تمرین هوازی به صورت پنج روز در هفته و به مدت 60 روز انجام گرفت و پس از 24 ساعت از آخرین جلسه تمرین و سر و صدا ترافیک نمونه گیری خون انجام شد و سطح پلاسمایی سروتونین اندازه گیری گردید. جهت تجزیه و تحلیل نتایج از آزمون های تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری 05/0 استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که میانگین سروتونین در گروه تمرین هوازی +استرس صوتی(1/3±2/36 نانوگرم بر میلی لیتر) بیشتر از گروه استرس صوتی(1/2±9/21 نانو گرم بر میلی لیتر) و تقریبا نزدیک به گروه کنترل(3/7±8/40 نانوگرم بر میلی لیتر) بود. نتیجه گیری: به نظر می رسد که تمرین هوازی میزان سروتونین پلاسما ناشی از استرس صوتی را تا حدود زیادی جبران کرده و باعث کاهش اضطراب گردد.